Afscheid nemen! Serrekunda Zondag 27-03-2022

Zondagochtend. Het was bijna zover. Musa zou rond 11:00 bij het hotel zijn om ons op te halen met de school bus om ons vervolgens naar het vliegveld te brengen. Voor de laatste keer samen ontbijten en de mooie omgeving in ons opnemen. Elke morgen eten in het open restaurant aan het zwembad met op de achtergrond de ruisende golven van de oceaan. Een uitzicht waar wij (of in ieder geval als ik voor mezelf spreek) thuis alleen maar van kunnen dromen. Elke dag werden we gezelschap gehouden door de zwerfkatjes die er rondhingen. 12 dagen bijna 24/7 samen geweest. Het voelt veel langer als je kijkt wat we samen allemaal gezien en meegemaakt hebben. Alle emoties zijn voorbij gekomen. Verbazing, afschuw, boosheid, verdriet, maar ook vreugde en alles wat hieronder valt.

We hebben geprobeerd om jullie in onze verhalen en foto's een beetje mee te nemen met onze reis in Gambia, maar je kan natuurlijk niet echt goed uitleggen wat we daar gezien hebben. Het is vooral ook een gevoel, en gevoel kun je niet overbrengen. Voordat we aan deze reis zijn begonnen heb ik hun natuurlijk ook veel verteld en foto's laten zien, maar nu ze het zelf ervaren hebben, snappen ze dat de werkelijkheid toch even net iets anders is. Het is dan ook fijn en heel bijzonder dat je dit als groepje samen kan delen. Thuis komen straks de verhalen maar het is anders als je het met eigen ogen gezien hebt.

Rond kwart voor elf zou er een bus van Corendon naar het hotel komen om alle gasten op te halen. Wij hadden dus onze Musa, en ik liep met Marieke vast naar voren om even door te geven dat wij niet met deze bus mee zouden gaan. De andere dames waren nog in de buurt van hun hotel kamer, en wij besloten gewoon te wachten in de lobby aangezien we alles al bij hadden en uitgecheckt waren. Even later kregen we een paar foto's door dat er vandaag dan toch eindelijk ook wat apen bij het hotel rondliepen. Daar hadden we de hele week op gewacht haha.

Even later sloot ook de rest bij ons aan en was het wachten op Musa. Het wachten duurde langer dan afgesproken, dus op een gegeven moment hebben we toch maar even gebeld. Hij maakte een grapje dat hij ons vergeten was en al op het vliegveld stond met Joop en Wilma, maar uiteindelijk heeft hij hen eerst opgehaald ipv na ons vandaar dat het wat langer duurde. Toen Musa aankwam deelde hij eerst nog de beloofde pinda koekjes uit die zijn vrouw Lalia  gemaakt had. Ongelofelijk hoe hij het weer voor elkaar kreeg in 1 dag tijd. Onze koffers werden weer op het dak van de bus gebonden en voordat we instapten wilde de meeste nog even op de foto met Musa.

Musa had tenslotte onze week tot een succes gemaakt. We hebben veel van hem gevraagd en het is hier dan ook altijd maar afwachten wat er mogelijk is en welke problemen of obstakels je op een dag tegenkomt, maar alles kreeg hij perfect geregeld. Daarbij kwam dat hij alles goed in de gaten hield zorgde dat we veilig waren. Voordat wij iets in de gaten hadden had hij het al gezien, geroepen of geregeld. "watch your head, Mind your step, take your bag" Musa hield altijd het overzicht in de grote drukte. En daar zijn we hem dankbaar voor want zonder hem (of in ieder geval een goede local) loopt je reis niet zo gesmeerd.

Onderweg naar het vliegveld praatten we nog wat samen, maar namen ook de laatste beelden en geuren in ons op van het Gambiaanse leven. Het was fijn om weer naar huis te gaan maar toch wen je ook langzaam een beetje aan de hectiek van alle dag. Je beseft nog niet dat je later op de dag weer in een hele andere wereld als deze zal zijn op een paar uurtjes vliegen.

Op het vliegveld werden de koffers van de bus gehaald. Het vliegveld van Banjul stelt niet veel voor. Er is 1 in en uitgang en 1 lopende band voor de koffers. We stonden dus vlakbij de douane, en het was dus tijd om afscheid te nemen van Musa. Een grote knuffel en een dankjewel voor alles, en dan komt bij sommige ineens het besef dat jij naar huis gaat naar je "betere" leven en dat Musa naar buiten loopt terug de ellende in die hier toch voor veel mensen de harde werkelijkheid is. Dat is even slikken en dan pink je toch wel een traantje weg. Voor mij is het 3 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. En in die afgelopen 3 jaar is voor deze mensen elke dag hetzelfde geweest. Overleven elke dag opnieuw. Alle dagen zijn hetzelfde. Hier geen pretparken, wellness centre, of lekker even een weekendje weg om aan de dagelijkse sleur/ problemen of stress te ontsnappen zoals wij dat kennen. Je beseft je even hoe fijn dat wij kunnen genieten van die kleine dingen, uit kunnen kijken naar een feestje, festival of bv vakantie. En ik zeg eventjes maar want voor ons is dat onze "normale" wereld. Wij kunnen niet blijven hangen in de wereld waar wij nu even deel van hebben uitgemaakt. Wij  moeten weer verder met ons leven en dat is ook goed. Maar als je zo'n reis hebt gemaakt kun je in de toekomst misschien heel af en toe de dingen in je eigen leven even wat beter relativeren en loslaten. 

Wij hebben veel gezien de afgelopen 2 weken, en we zijn ons ervan bewust dat we geen wereldverbeteraars zijn. Dat kan niet en dat hoeft ook niet. Er zal altijd ellende in de wereld zijn. Het is nu eenmaal niet eerlijk verdeeld.  Ik heb het, net als jullie waarschijnlijk, al vaak gehoord; het is dweilen met de kraan open, een druppel op een gloeiende plaat, en dat is in veel gevallen ook zo. Toch heb ik afgelopen week getuige mogen zijn hoe deze lieve meiden met een groot hart ervoor hebben gekozen om Fatoumatta, Lamin, Mafanta en Isatoe een "kans" te geven op een betere toekomst. Met hun bijdrage van 35 euro per jaar, gaat het leven van deze kinderen en hun hele familie totaal veranderen en beter worden. Leren lezen, schrijven en rekenen betekent een kans op een baan later zodat ze zichzelf en hun familie kunnen onderhouden, voorzien van voedsel, en waarschijnlijk van grote betekenis kunnen zijn voor de eigen bevolking. Ook mijn eigen sponsorkindje die ik leerde kennen toen hij 8 maanden oud was volgt nu onderwijs op school. Zijn leraar vertelde ons dat hij een hele goede leerling is waarvan hij hoopt dat hij later leraar of dokter kan worden om zo zijn eigen dorpsgenoten te kunnen helpen. Dat doet je goed. En op deze manier maak je als individu dan toch een heel groot verschil voor zo'n familie. En het is mooi om te zien hoe groot de dankbaarheid is. Kinderen hier hebben er alles voor over om naar school te "mogen en kunnen " gaan. En nogmaals is het dan mooi om te zien dat zij dan dat druppeltje mogen zijn op die gloeiende plaat.

(Mocht je zelf geïnteresseerd zijn in sponsoring of meer informatie willen neem dan contact op via http://www.thefuturegambia.nl )

Ook voor Rescue Baby Gambia is er nog een lange weg te gaan. Ze hebben al 40% van het babysterfte cijfer omlaag gekregen, echt een hele top prestatie, maar de continuïteit van zorg moet nu door het nieuwe huis op gang komen. Het is belangrijk om de mensen daar kennis over te brengen, en dat zal geen gemakkelijke taak zijn, maar door er in de toekomst voor te zorgen dat er altijd Nederlandse professionals aanwezig zijn is er de hoop dit uiteindelijk te kunnen verbeteren zodat het personeel dáár de handelingen onder de knie krijgen, en de zorg te verbeteren. Wij zijn deze stichting, Regina en Francy enorm dankbaar dat wij een kijkje hebben mogen nemen. Deze ervaring nemen wij voor altijd met ons mee. Wij wensen hun dan ook heel veel succes in de toekomst. Heb je interesse of wil je deze stichting steunen, kijk dan op   http://www.rescuebabygambia.nl 

Rond half 2 gingen we de lucht in en verlieten we (toch ook wel een beetje jammer) de Afrikaanse bodem. We vlogen langs de kust van Senegal, Mauritanië en de Westelijke Sahara om bij Marokko linksaf te buigen omdat we moesten tanken op las Palmas in Gran Canaria. In Gambia was de kerosine nameleijk erg schaars. Enkele uurtjes later zakte de zon en tegen 22:30  konden we nog even genieten van alle lichtjes van Parijs inclusief de Eiffeltoren. Blijft toch bijzonder om het allemaal van deze hoogte te kunnen bekijken. Rond 23:15 landde we op Schiphol en stond de taxi klaar om ons naar huis te brengen waar een warme douche en ons eigen gezin en bedje op ons wachtten.

Ondanks dat ik voor de vierde keer in Gambia was, was dit ook voor mij weer een heel bijzondere reis. Het was fijn om weer terug te zijn en nieuwe dingen te ontdekken die ik in de voorgaande keren nog niet gezien of meegemaakt had. Trieste dingen die me erg verdrietig maakte, vooral de eerste dagen in Essau. Schrijnende verhalen en taferelen van moeders met hun baby, niet om aan te zien. Niet te bevatten wat er daar voor je ogen afspeelt. Maar ook een wens in vervulling door oog in oog te staan met het mooiste en stoerste dier op aarde waar ik als klein meisje van droomde om het als huisdier te hebben . De grote vriendelijk en gastvrijheid van de Gambianen. Het opnieuw mogen proeven van het échte Gambiaanse leven. Maar vooral heb ik genoten van het enthousiasme van deze lieve dames. Zij ontdekten Gambia voor het eerst. Ik had ze zover gekregen om mee te gaan maar het bleef toch spannend of ze er geen spijt van zouden krijgen. Het gaat je niet in de koude kleren zitten, en is uiteindelijk niet te vergelijken met een vakantie aan de Spaanse Costa. Ik vind Gambia zelf geen vakantieland, maar voor een reis met een goed doel is het een fantastische ervaring en zal het op dat gebied ook altijd in mijn hart zitten. Ik wil onze Marieke's, Jeanne, Jill & Vanjuschka dan ook bedanken voor deze onvergetelijke tijd samen. Dankjewel voor een lach en een traan, jullie steun, gezelligheid, kwetsbaarheid, openheid, fijne gesprekken en vertrouwen. Dat iedereen er mocht zijn en haar reis op haar eigen manier mocht, en hoop ik, heeft kunnen beleven en dat jullie deze ervaring met mij wilde delen. Een onuitwisbaar mooie herinnering die ik nooit zal vergeten. Jullie zijn kanjers en ik ben trots op jullie en mogen dat óók zeker zijn op jezelf! Geniet van jullie gezinnetje en tot heel gauw.

Heel veel liefs Ilse xx

Ook namens ons allemaal wil ik iedereen bedanken die de afgelopen maanden op wat voor manier dan ook heeft geholpen, klaargestaan en meegeleefd. Jullie steun was onmisbaar!❤️

                                           One day we'll look back on this and smile, because  it was life and we decided to live it!

Aan het woord:

Vanjuschka;

"Als ik op vakantie ga in het buitenland ben ik altijd nieuwsgierig hoe de gezondheidszorg geregeld is in dat land. Natuurlijk in het bijzonder de geboortezorg. Hoe het zou gaan in Afrika was een soort droom vanaf mijn vroege jeugd. Niet de" Big Five", maar gewoon simpel, hoe beleven moeders zwangerschap en geboorte. Het was dan ook verrassend toen mijn leerling vier jaar geleden mij vertelde over haar passie. Ik ging dit eindelijk in het echt zelf ervaren. Voor mij is het als "mijn droom beleefd" hebben. Eindelijk tussen de mensen "proeven" van de  zorg. Er waren veel dingen die me aangrepen. Ook niet te beschrijven, maar het meest denk ik dat de vrouwen heel veel alleen zijn en niet voorbereidt lijkt het. Aan de andere kant krijgen ze denk ik wel weer veel steun van andere vrouwen. Vriendelijkheid, sterk en vooral ook zorgzaam en veel houden van hun kinderen. Ik zag dat het niet simpel is (eigenlijk onmogelijk) om in een land als Gambia met zo weinig middelen je kinderen een onbezorgde jeugd en goede toekomst te geven. Heel goed dat ik deze ervaring met me mee kan nemen."❤️

Marieke H;

"Hoe ik Gambia heb ervaren is moeilijk in het kort uit te leggen. Ik vond het bijzonder om juist zó tussen de lokale bevolking te mogen/kunnen zijn. Echt mee te mogen proeven van hún manier van leven. Hoe schrijnend en soms zelfs onmenselijk het soms ook was, ik had het voor geen goud willen missen. Ook het leed van de dieren ging mij aan het hart. Zwerfhondjes vol wondjes, littekens en vlooien, uitgemergelde koeien, geiten en ezels die maar moeten zien te overleven. Moeilijk om te zien en zorgde ook regelmatig voor "natte oogjes". Maar gelukkig was het niet allemaal alleen maar ellende! Want wij hebben ook mogen proeven van de gastvrijheid, vreugde en dankbaarheid van de mensen! En tussendoor veel gelachen, tot we er zere kaken en buikpijn van kregen. Ik had dan ook het geluk dat ik hier met 5 geweldige mensen samen mocht zijn. Dus in 1 woord:  DANKBAAR! ( voor alles)"❤️

Jeanne:

"In één woord.... ONVERGETELIJK!! Wat een GEWELDIG en GROOTS avontuur met dierbare herinneringen die ik nóóit maar dan ook nóóit meer zal vergeten! Ik ben zo dankbaar dat ik dit samen met jullie heb mogen en kunnen delen. De vele mooie maar ook verdrietige en lastige momenten hebben mij een rijker en bewuster mens gemaakt. Wat was het fijn dat we, al was het maar voor even, diegene een klein lichtpuntje hebben mogen geven in hun uitzichtloze bestaan, want zo zie ik het een beetje.  De situatie daar veranderen kunnen we niet hoe graag we dat ook zouden willen, maar er even voor ze hebben kunnen zijn, ze liefde en aandacht te kunnen geven gaf mij een warm en goed gevoel.  Hoe schrijnend de situatie ook is maar wetende dat we daar een klein steentje hebben kunnen bijdragen aan ons sponsorkindje en hun familie, Musa en zijn gezin en de chauffeur geeft mij veel voldoening. Afscheid nemen van Musa en van Gambia, de reis terug naar huis en het zien van Riny in Deurne, wat een verassing, doen me beseffen hoe goed we het in Nederland hebben en wat je pas mist als het er even niet is. Deze bijzondere reis zal ik voor altijd koesteren en nooit meer vergeten!❤️

Marieke z; 

"Ga je mee naar Gambia " vroeg Ilse 4 jaar geleden. We kenden elkaar amper en ik dacht "Gambia dat is nog wel een ver van m’n bed show", maar ik werd enthousiast gemaakt door haar verhalen en ook het enthousiasme van haar."
En nu zit het erop ,maar wat was het geweldig! Veel gezien, ervaren, maar vooral genoten van elke minuut. En wat ben ik stiekem ook dankbaar dat ik 4 jaar stapje voor stapje voorbereid werd op deze cultuur ervaring want jeetje het is niet niks! Blij dit met eigen ogen te hebben mogen ervaren.
De onuitwisbare herinneringen blijven en we genieten nog elke minuut na,…het is echt teveel om op te schrijven, maar wat mij het meeste raakte is toch de ontmoeting met ons sponsor meisje Fatoumatta. Ineens zag je waarom je dat nou eigenlijk doet. De dankbaarheid, de waardering, het was onbeschrijfelijk fijn.
Dankjewel lieve dames dat wij dit samen mochten meemaken en jullie dank voor het enthousiaste lezen en meeleven de afgelopen tijd. Benieuwd wat we nog meer gaan ondernemen ".🥰

Jill; 

Wat was het een onvergetelijke reis! Met een lach en een traan hebben we nieuwe blijvende herinneringen gemaakt! 
Ondanks dat ik al een keer in Zuid-Afrika in een ziekenhuis heb gewerkt blijf ik me elke keer weer verbazen over hun manier van werken. Zowel positief omdat ze natuurlijk niet veel middelen hebben zijn ze super creatief in oplossingen bedenken. Maar toch ook wel negatief omdat de manier van omgaan met zwangere en hun baby's toch echt heel anders is als wat ik gewend ben om te doen. Al deze indrukken neem ik mee in mijn werk als verloskundige. Het is heel bijzonder om te zien hoe Regina met recue baby gambia zich hard maakt voor het welzijn van moeders en baby's. 
Daarnaast was het heel indrukwekkend om te zien wat Joop en Wilma hebben bereikt met hun school! Zo mooi om te zien wat deze kindjes leren en wat bijdraagt aan een betere toekomst voor deze kinderen.
Al met al kijk ik met een voldaan gevoel op deze reis en ben ik heel erg blij dat we dit met zijn 6'en hebben mogen meemaken. Lieve allemaal dankjulliewel voor deze fantastische reis! ❤️