Bintang Bolong dinsdag 22-03-2022

Vanmorgen hadden we onze taxi om 08:30 besteld. We vertrokken vandaag naar Bintang Bolong, een heel arm dorpje aan de Gambia rivier 2 uur rijden de binnenlanden in. Hier woont mijn eigen sponsorkindje.

Ansumana en zijn moeder Awa heb ik 7 jaar geleden ontmoet toen ik zelf voor de eerste keer in Gambia was. Ansumana was toen 8 maanden oud. Wij hadden een overnachting geboekt in de waterhuisjes aan de rivier (huisje op paaltjes aan de oever). In het dorp zochten we Awa op. Joop en Wilma kende haar al. Awa vertelde mij haar (zware ) levensverhaal. In het verleden  was zij zwanger geweest van een tweeling. Toen de eerste weeën kwamen is ze begonnen aan de voettocht naar het ziekenhuis. Het eerste zieknhuis lag kilometers verderop in een ander dorp. Goede zorg was en is er nog steeds niet, dus echo's tijdens een zwangerschap kende ze daar ook niet. Onderweg beviel Awa helaas van haar overleden tweeling. Ze is met de baby's de bossen ingelopen en heeft ze daar begraven en is weer huiswaarts gelopen. Het (over) leven gaat verder. Later is ze mogen bevallen van een gezonde baby, Ansumana. Ook vertelde ze dat ze een geweldadige ex-man had de hen inmiddels had verlaten. Scheiden is hier in Gambia ( waar 95% moslim is) not done, maar in uitzondelijke gevallen kan het dan soms toch. 

Ik bezocht haar huisje dat ze met trots liet zien, maar het was om te janken. Een paar golfplaten in het zand die diende als muren en 2 golfplaten met gaten als dak, die in het regenseizoen ervoor zorgen dat haar hele huisje blank komt te staan. Vloeren waren er niet,  gewoon het zand van buiten en er lag een matrasje dat al 6 keer vergaan was, maar waar ze met familie met 5 mensen op sliepen. Niet te bevatten.

Later op de middag bezochten we de middelbare school waar een 16 jarig meisje zat waar Awa ook voor zorgde aangezien beide ouders waren overleden aan malaria. In Gambia sterven nog steeds heel veel mensen aan malaria, doodsoorzaak nummer 1, en malaria is in principe goed te genezen met medicijnen, maar ze hebben simpelweg het geld niet. Het meisje zelf had ook Malaria gehad, en destijds hebben Joop en Wilma, die al 12 jaar hier komen, toen de medicijnen voor haar betaald. Het ging totaal om 40 euro. Schrijnende verhalen waar je hart van breekt. Ik was zo ontroerd door haar verhaal en vond haar zo'n dappere vrouw dat ik besloot dat ik deze vrouw en haar zoontje wilde ondersteunen.

Inmiddels is Ansumana bijna 8 jaar en 1 keer per jaar geef ik Awa geld om ervoor te zorgen dat hij onderwijs kan volgen en nog wat geld voor levensonderhoud. Inmiddels gaat het erg goed met Ansumana op school en hopen de leraren dat er voor hem later een betere toekomst is weg gelegd.

Tijd om haar voor de 4de keer te ontmoeten. Onderweg was er weer vanalles te zien. Musa weet erg veel over zijn land en vertelt dan ook alles ( soms echt veel te veel en langdradig😉) maar toch ook wel leuk om zoveel over dit bijzondere land te weten te komen. Onderweg stopte we bij een grote Baobab boom. Ook vertelde hij dat de jongens in een familie op hun 10de met vader de bossen ingaan. Ze worden besneden en in de bossen wordt hen alles geleerd wat ze moeten weten over het leven. Daarna moeten ze een maand alleen overleven in de bossen voordat ze naar huis mogen komen. Als ze die taak volbrengen zijn ze een man en verdienen zo hun respect van de familie. En dan te bedenken dat wij onze kinderen soms nog beschermen als ze volwassen zijn. Niet te bevatten deze bizarre verschillen. De angsten die zo'n kind in de bossen 's nachts moet doorstaan. Daar kun je je onmogelijk een voorstelling van maken. Verder vertelde hij veel over planten en bomen en de medicijnen die ze er van maken. Musa is ook een medicijnman onder zijn volk en kan daar gelukkig van rondkomen.

Na 2 uur arriveerden we in Bintang. Het is maar een piepklein dorpje en binnen enkele seconden ging het luchtalarm af ( de kinderen die blanke roepen) en kwam iedeen hun compound uitlopen. We stapten uit en het was heel bijzonder om deze twee na 3 jaar weer te zien. We werden hun compound binnen geleid en mochten binnen in het huis van de zus van Awa plaatsnemen. ( Awa verbleef bij haar zus omdat ze niet meer in staat is op dit moment om rond te komen. ( gemiddeld verdient een Gambiaan 1 euro per dag.)

We zaten nog geen minuut op ons stoeltje toen er ineens 6 moeders met 6 baby's aan kwamen lopen. Ik had zelf 7 jaar geleden met Ansumana als baby op mijn rug gelopen. Ik had toen ervaren hoe het was om de hele dag zo'n kindje op je rug mee te sjouwen, en dan te gaan werken op de rijstvelden en te zorgen dat er 's avonds eten op tafel stond en dat elke dag gemiddeld in 35 graden. Dat wilde ik deze meiden ook laten ervaren. Dus vandaar dat Musa de dagen ervoor al gebeld had met Awa wat wij niet wisten... wat een topper!! Helaas geen rijstvelden omdat het niet het seizoen is eveneens als mango's. Die zijn nog volop in de groei en het hele land staat vol met mangobomen. 

Maar we bonden dus de baby's op onze rug maar nog net van te voren gaf Awa aan dat we even moesten wachten. Vervolgens kwam ze de ruimte ingelopen met 6 jurken...speciaal voor ons gemaakt. Niet te geloven dat ze die moeite voor ons gedaan had. Het was bloedheet maar we hadden nog wel het fatsoen om deze ( in onze ogen gekke  jurken ..het leek net tafelzeil) toch aan te trekken. vervolgens liepen we met zijn 8en de straat op richting de school van Ansumana, want hij moest nog een uurtje naar school.

Op school kregen we uiteraard ook hier een rondleiding en in elke klas een liedje. Je zag meteen dat dit een hele andere school was dan wat we gezien hadden. Armzalig en weinig steun van de overheid. In de afgelopen dagen hoorde we natuurlijk veel van dit soort verhalen en iedereen wil je hulp. Het is erg vermoeiend en soms zelfs vervelend maar we snappen ook wel dat deze mensen de wanhoop nabij zijn dus je hoort het verhaal aan in hun hoop dat je het verder vertelt zodat er mischien in de toekomst iemand is die voor verbetering kan gaan zorgen. En dan heb je daar weer de bekende uitspraak van een druppel op een gloeiende plaat, maar toch...druppels zijn hier veel waard!!

Een uurtje later moesten we terug naar het compound want er waren enkele baby's die honger kregen. En we kunnen deze mensen op veel manieren helpen maar dit moesten ze toch echt even zelf doen haha.

We bedankten de vrouwen dat we hun baby's mochten lenen. Binnen gaf ik Awa de spullen, wat geld, en de 5de zak rijst die ik voor haar en Ansumana mee had genomen. Daarna was het tijd om even voor een frisse versnapering op pad te gaan, want de hitte was inmiddels flink opgelopen. Als je het achterland inrijdt stijgt te temperatuur nog wat hoger aangezien daar geen zeewind staat. 

We besloten om in de lodge (waar de huisjes aan het water staan) wat te eten en te drinken. We namen Awa en ansumana mee en onze chauffeur schoof ook aan samen nog met een jongetje. Er was niet veel keus op de menukaart dus we besloten om 11 borden spaghetti te bestellen. Later kwamen er nog 2 kindjes anlopen en die hebben nog een beetje meegegeten. Het was even raar om te zien en voor sommige gaf het niet zo'n fijn gevoel, maar hier wordt het eten op de grond gezet en dan gaat het gezin om de schaal zitten. Ze eten dan met hun handen de schaal samen leeg. Voor ons voelt dat dan uit de hoogte dat wij aan tafel zitten maar dat is het niet.  Alles wat overbleef konden we in een bakje doen zodat we dat Awa nog mee konden geven. Sommige Gambianen kunnen ook niet veel eten omdat hun magen zo klein zijn dat er niet veel inpast aangezien ze soms dagen zonder eten zitten, aangepast aan de ellende.

Na de lunch besloten we nog even te gaan varen op de rivier. We namen ze mee en voor Ansumana was het de eerste en misschien wel de enige keer dat hij ooit op een boot had gezeten. Onderweg hoopte we nog wat apen te zien, maar helaas was het erg rustig aan de oever omdat het vloed was. Dan trekken de apen zich terug verder de bossen in. Het enige wat we hadden gezien waren vogels en een mooie natuur.

Anderhalf uur later waren we terug bij de aanlegsteiger. Het was inmiddels na vieren en tijd om huiswaarts te rijden. We brachten Awa en Ansumana terug naar hun compound waar we afscheid namen. Toch ook wel weer heel raar, maar onvermijdbaar. De mensen zwaaiden tot we de rand van het dorp uitreden en uit zicht waren. Het was weer een bijzondere ervaring.

Het koelde onderweg alweer flink af. 'S avonds staat er een frisse wind uit het westen ( normaal een warme uit het zuiden) helaas, dus een jasje is nu geen overbodige luxe. Doordat Gambia niet heel ver van de evenaar af ligt, is het hier heel snel donker en licht. Schemering duurt hier amper 10 minuten. Musa had ons beloofd om ons nog even de cashew noten boom te laten zien. Aan deze boom groeien hele mooie vruchten en aan die vrucht groeit dan het omhulsel van de noot. Als je deze poft dan ploft dit hulsje open en daarin zit dan 1 nootje. Je snapt meteen waarom ze zo duur zijn....wat een werk!

Ernmaal thuis en gedouched zijn we zoals elke avond weer de strip opgegaan om te gaan eten. Later weer huiswaarts om een nieuwe dag vol indrukken af te sluiten en te gaan slapen.

Tot morgen!