The Future Gambia maandag 21-03-2022

Vandaag stond er een bezoekje aan onze school in Madiana op het programma. Joop en Wilma hadden we onderweg ook even opgepikt. De laatste keer dat ik zelf op school was geweest was in juni 2019 samen met CEWE, en toen was de school nog net niet helemaal klaar, maar zou later in oktober geopend worden. Ik was heel benieuwd wat ik nu aan zou treffen al had ik op de foto's natuurlijk al wel wat voorbij zien komen. Deze dag zouden Marieke, Jeanne, Marieke en Vanjuschka ook kennis maken met het kindje dat zij sponsoren en hun gezin. Bij ons op school kun je 105 euro betalen aan de stichting (35 euro per jaar) en hiervoor kan een kleutertje dan 3 jaar naar school, waar het leert lezen, schijven en rekenen en dat allemaal in het Engels. ( de mensen hier spreken Wollof of mandinka) . Op deze manier maken de kinderen die naar school kunnen een kans op een (betere) toekomst en een baan.  Voordat we bij de school aankwamen vroegen we de chauffeur nog even te stoppen bij de winkeltjes in het dorpje. Daar kochten we een zak rijst van 50 kilo en lieten die verdelen in 5 zakken van 10 kilo zodat we deze 4 gezinnen een zak rijst konden schenken en ze daarmee weer even vooruit konden. Ook kochten we nog wat lolly's.

Toen we aankwamen werden we ontvangen door Musa en zijn vrouw Lalia en de kinderen. Musa woont in het huis direct naast de school. Dat hebben we laten bouwen, en Musa mag daar wonen in ruil voor klusjes en werkzaamheden/ bewaking van de school. We liepen meteen verder naar de volgende poort die aansluit van de tuin van Musa op het schoolplein. Ik zag meteen de grote veranderingen en was aangenaam verrast wat we daar zagen. De school was geschilderd, er waren 3 lokalen bij gebouwd, er was een grote schutting om de hele school geplaats, er stonden speeltoestellen en er was een grote Bantaba gebouwd midden op het terrein, een plek waar de kinderen  even de schaduw op kunnen zoeken in de zinderende hitte, en tijdens het regenseizoen droog kunnen zitten. Ongelofelijk wat er allemaal gebeurd was in de tussentijd. Ook de rest van de dames waren verrast om te zien hoe anders dit er uit zag ten opzichte van alle andere gebouwen die we de afgelopen dagen allemaal waren tegengekomen en bezocht hadden. Het was een en al vrolijkheid. Echt zo fantastisch om te zien wat hier bereikt is de afgelopen jaren.

We maakten kennis met het personeel en de directie van de school. Daarna begonnen we aan ons rondje door alle 4 de klassen. We werden warm onthaalt in elke klas met een liedje gezongen door de kindjes. In de eerste klas zat het sponsorkindje van Marieke h Mafanta. Ze werd naar voren geroepen om kennis te maken. Mafanta was verlegen maar kwam bij Marieke staan. Het was een heel bijzonder en  emotioneel moment voor iedereen. Het was zo overweldigend.  Het overviel ons allemaal. Bijna iedereen kreeg tranen in de ogen bij deze eerste ontmoeting.  Marieke zei naderhand " als je dan zo'n prulleke in het echt ziet, zo onschuldig en klein, dan ben je heel blij dat je dit kunt doen!" Nadat Marieke wat lieve woordjes had gewisseld kon ze terug op haar stoeltje gaan zitten en hebben we alle kindjes een lolly gegeven.

In de volgende klassen waren dezelfde ritueeltjes....ze zongen een liedje maakte kennis en kregen een lolly....Het was voor Jeanne, Marieke z fijn dat ze bij Marieke H even een beetje voorbereid werden.

Het tweede kindje dat we bezochten was Lamin van Jeanne. Voor Jeanne ook zo bijzonder om  hem in het echt te ontmoeten. Ze smolt van dat lieve snoetje. Ze sprak even met hem, uiteraard ook erg verlegen en er kwam amper een woordje uit, maar echt een speciaal moment. Nadat hij weer terug op zijn plaatst zat kregen ook hier de kindjes zoals ze dat hier noemen een " minty" .

Het laatste kindje dat we bezochten was van Marieke z. Fatoumatta is al bijna 4 jaar haar sponsorkindje. Marieke had de afgelopen maanden enorm uitgekeken om haar eindelijk op te zoeken in Gambia. Marieke was een beetje voorbereidt aangezien ze als laatste aan de beurt was. Bij Marieke thuis werd al 4 jaar over haar gesproken, maar tijdens de ontmoeting kreeg Marieke eindelijk een gezichtje bij de naam Fatoumatta. Heel erg bijzonder.

Kort nadat we alle kindjes bezocht hadden, zijn we naar buiten gelopen Binnen enkele minuten zou het pauze zijn voor de kindjes. Ondertussen kregen we de toilet gebouwtjes nog even te zien. Deze werden netjes bijgehouden door een poetsvrouw. Wij moesten na de lange rit ook even gebruik maken hiervan, maar dat was toch even wennen aangezien het Franse toiletten waren.

Eenmaal pauze kwamen alle kindjes naar buiten gelopen. De kindjes die wat centjes meegekregen hadden van thuis konden bij Lalia een klein broodje komen halen. De rest krijgt helaas niets en vaak komen de kindjes met een lege maag naar school. Dat is nog echt een doorn in het oog van onze school en stichting. We zouden op de een of andere manier graag een voedselprogramma opzetten, maar dit is op dit moment helaas niet te bekostigen door ons. Een lunch zou voor elk kindje 6 cent per dag kosten en dit dan 5 keer in de week voor 200 kinderen. We hopen dat we hier in de toekomst nog een keer een systeem voor kunnen vinden met steun van derden, omdat kindjes beter fuctioneren met een voller maagje.

Buiten was er even tijd om te spelen. We keken onze ogen uit. Er stonden kindjes netjes in de rij voor een glijbaantje, sommigen zaten op een schommel, en anderen zaten lekker onder de bantaba in de schaduw. We bliezen samen ballonnen op zodat de kinderen hiermee konden spelen. Het was een prachtig kleurenspel. Sommige kindjes waren erg verlegen en anderen kwamen meteen dicht tegen ons aanzitten. Kleine baby's en iets oudere kinderen zijn niet bang voor een "toubab" blanke, en vinden het heel bijzonder om een blanke te ontmoeen. Voor peuters is dat wel heel indrukwekkend en beginnen dan ook vaak te huilen als je dichterbij komt of iets tegen ze zegt. We hebben wat leuke foto's kunnen maken en even met de kindjes kunnen spelen. Daarna was het wer tijd om de klas in te gaan.

Wilma wilde al heel lang geschilderde kinderhandjes op de muur laten zetten. Ze had oranje verf gekocht en er werden enkele kindjes uit de klas uitgehaald. Onze school is in 2 kleuren geschilderd boven beige en onder blauw. Op het blauwe gedeelte mochten wij samen met deze kindjes aan de slag. We spoten verf op hun en onze eigen handen en zijn zo de hele muur gaan bestempelen samen. Dit was echt heel leuk om te doen en het eindresultaat zag erg erg leuk en gezellig uit. Ook leuk dat onze eigen handen op deze muur zijn komen te staan. Toen we klaar waren heeft juffrouw Cera 2 emmers water voor ons gepakt met wat wasmiddel zodat we onze handen  schoon konden maken. Er is inmiddels stromend water op school maar dat wordt niet verspild door je handen te wassen onder een " stromende' kraan. Buiten bij elke klas staat een emmer met deksel en daarboven op een beker. Hier kunnen de kindjes dan om de beurt even wat schoon drinkwater drinken, voor hun berippen natuurlijk want wij kunnen dit niet drinken.

Iedereen was aangenaam verrast hoe de school erbij staat. Schoon, opgeruimd en ruim genoeg ingericht. Er zijn namelijk scholen waar de lokaaltjes te klein zijn en kinderen hutje mutje op elkaar zitten, soms zelfs bij elkaar op schoot, en waar de vloer gewoon zand is. Erg vervuild en vaak kapot dus.

De schilder kindjes werden weer terug de klas in gebracht en wij zijn Lalia gaan helpen met het schoonmaken van de groente. We hadden afgesproken om samen met haar te koken en dan later op de dag met al het personeel in de bantaba te eten op zijn Gambiaans. We kregen schalen met water en de groente, wortel, casave, aardappel, uien, knoflook, peper, paprika en tomaten. Lalia maakte de vis, ladyfish en baracuda, schoon. Ondertussen was de school uit. De kinderen liepen naar huis en zwaaiden ons uit. Nadat alle groenten geschild, gesneden en schoon waren, gaven we het af aan de dames in de keuken. Wij gingen op pad om de sponsorkindjes van de dames thuis op te zoeken, zodat we kennis konden maken met hun ouders en de meegbrachte spullen konden overhandigen.

Marieke z was als eerste aan de beurt aangezien dit huis op loopafstand was van de school. Er werd een stoel voor haar klaar gezet buiten ( uit respect) en ze kon kennismaken met de ouders. Ze overhandigde de spullen en de familie was haar erg dankbaar. Als dank/eer mocht Marieke hun huis even binnentreden. Gambianen zijn vriendelijk, behulpzaam, zorgen altijd voor de medemens en lachen altijd. Ze noemen dit land dan ook niet voor niets "the smiling coast of Africa" . Hun leed mogen ze niet delen met anderen en emoties mogen niet getoont worden. Vandaar dat vrouwen hier dus ook bevallen zonder geluid en het tonen van emotie. Dit doen ze thuis. In het huis is dan 1 ruimte waar ze deze emoties kunnen laten gaan. Verder blijft dit geheim voor de buitenwereld. Omdat sponsoren dan een familie helpen, in dit geval Marieke, en Musa als tolk en iemand om een foto temaken, mogen zij dus even in dit huis komen kijken. Voor de rest leven Gambianen buiten. In zo'n huisje staat soms een bed en/of een bankje maar veel meer is het vaak niet. Sommige hebben iets meer en sommige nog veel minder.

Eenmaal buiten namen we afscheid van deze mensen en liepen we terug naar school. Daar klommen we in de jeep en reden naar het huis van Lamin. Ook hier werden we weer hartelijk ontvangen. Jeanne kon buiten op een bankje onder een boom gaan zitten. Hier maakte ze een kennis met de ouders van Lamin, en deelde ze haar spulletjes uit. Ook zij mocht even een kijkje nemen in het huis. Weer buiten mocht ze de jongste telg van de familie even op haar rug binden. Dat was ook heel bijzonder. Vrouwen binden hier meteen na de bevalling hun baby op de rug, en op deze manier doen ze al hun dagelijkse dingen zoals werken, boodschappen en wassen. Hier hebben ze geen luxe kinderwagens, maxi cosi en harde wegen zoals bij ons. Wat opvalt is dat de baby's hier veel meer slapen en relaxter zijn dan bij ons in Nederland. Wij hebben wat dat betreft veel meer regeltjes, richtlijnen en protocollen, terwijl het eigenlijk ook veel simpeler en op een natuurlijke manier kan.

Na afscheid te hebben genomen gingen we op weg naar Mafanta, kindje van Marieke h. Deze familie woonde in een erg groot compound. Veel famileleden kwamen om ons heen staan en Marieke kon kennis maken met de moeder en broertjes en zusjes van Mafanta. Er werden leuke familie foto's gemaakt en ook Marieke mocht even naar binnen. Uiteraard werd ze meerdere malen bedankt voor haar steun. Als een kindje in een familie de kans krijgt om naar school te gaan kan dit de toekomst van de hele familie veranderen. Dit kind heeft straks dan veel meer kans op een baan waar dan de hele familie van profiteert. Voor ons is dat 35 euro per jaar, voor die mensen een ander en beter leven. Zo onverstelbaar.

Als Laatste was Vanjuschka aan de beurt. Haar sponsorkindje zit nog niet op school maar kan nu dankzij Vanjuschka straks in september onderwijs krijgen en maakt zo dus een grotere kans op een betere toekomst. Musa had haar net voordat we aankwamen gekoppeld. Vanjuschka was ook overrompelt van emoties in de klassen en had niet gedacht dat het zoveel met haar zou doen. Zij zag Isatou dus pas voor het eerst bij haar thuis omdat ze pas in september gaat starten. Ze maakte ook kennis met haar moeder en broertje, en haar kleine zusje mocht ze ook meteen even op de rug dragen. De gekochte spulletjes bleven achter en we namen afscheid.

Eenmaal terug op school was het een heel eind tegen etenstijd. Er werden tafeltjes en stoeltjes uit de klaslokalen gehaald en in de bantaba geplaatst. We zochten een plekje samen met het personeel, en het leek het personeel leuk om om en om te gaan zitten, een blanke en dan een donkere. Het was weer een kleurijk tafereel. De grote schalen met eten werden op tafel geplaatst samen met grote flessen water. Om de schaal lag wat bestek voor ons maar Gambianen eten altijd met hun handen. Dat was voor de meeste wel even wennen want eerlijk, echt smakelijk ziet het er niet uit. tafelmanieren kennen ze hier niet zoals bij ons. Borden hebben ze niet en afval zoals kippebotjes en vissengraten worden gewoon op tafel gegooid. Maar iedereen had heerlijk gegeten. De Gambiaanse keuken is heerlijk maar doordat alles in olie gekookt en gebakken wordt, kunnen niet al onze buikjes daar goed tegen.

We ruimde samen de tafel af. Ook poetsen gaat hier anders. Wij nemen de tafel af met en doekje, maar hier vegen ze het van tafel en dan gaan ze daarna met een bezem door de ruimte heen, en dan met een dweil. Laat toch vettigheid achter, alleen hebben ze dan 3 keer werk maar goed. Logica hebben ze hier ook niet uitgevonden net zo min als prullenbakken of een afval systeem. Bij ons op school staan prullenbakken en moeten ze alles netjes opruimen. Maar daar gaat echt heel veel tijd overheen eer ze dat een beetje snappen. In de rest van het land gooien ze afval neer waar ze op dat moment lopen, en Gambia lijkt dan soms ook een grote vuilnisbelt. Je beseft dan even dat het stiekem toch begrijpelijk is dat we belasting moeten betalen in Nederland.

Nadat we klaar waren was het even tijd om te dansen vond het personeel. Ze begonnen te zingen en wij moesten het herhalen. In het begin voelt dat een beetje ongemakkelijk, maar als iedereen zich als een idioot gedraagd valt het meer op als je niet mee doet, dus uiteindelijk stonden we allemaal met onze voetjes op de vloer en hebben we het bijna in onze broek gedaan van het lachen. Gambiaanse liedjes werden afgewisseld met Nederlandse. (daarover later meer)

We namen afscheid en er moesten natuurlijk nog selfies gemaakt worden zodat we een leuke herinnering hadden aan deze leuke en indrukwekkende dag. Onderweg naar huis hebben we Joop en Wilma afgezet. We zijn gaan douchen en hebben later op de avond nog even een paar frinkandellen en kroketten gescoord bij een nederlands/ grieks restaurant. het werd laat en toen was het weer tijd om ons bedje in te duiken aangezien we morgen weer een lange dag tegemoet zouden gaan.

Sweet dreams!

Wil je meer informatie over kindjes sponsoren kijk dan op http://www.thefuturegambia.nl