Druppels

Zoals je kon lezen in ons vorige verhaal, sloten we het af met de woorden 'een druppel op een gloeiende plaat". Ik kan me heel goed voorstellen dat sommige mensen die nooit in een derde wereld land zijn geweest, zich niet makkelijk in kunnen beelden of beseffen hoe schrijnend sommige situaties zijn, en hoe hard onze hulp nodig is. Je hoort vaak verhalen over dat het geld niet altijd op de juiste bestemming terecht komt, of dat er een deel naar plekken gaat waar het niet thuis hoort, dus ik snap de terughoudendheid van sommige mensen. Ik kan jullie verzekeren, wij betalen elke rooie cent uit eigen zak, en elke cent gaat 100% naar Gambia. Wij laten mensen ook altijd door middel van foto's zien wat er met hun geld gedaan is. Dat zijn we aan ze verplicht vinden wij. En ook nog eens leuk om te zien natuurlijk. Ook in ons eigen land komt armoede helaas voor, maar ook zijn vele van ons gewend aan de luxe die we hebben. Het is als "gewoon" voor de meeste van ons. 

De eerste keer dat ik zelf in Gambia was zag ik dus met eigen ogen in wat voor toestand de mensen daar leven. Veel mensen hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt, maar hebben geen tijd om bij de pakken neer te zitten. Elke ochtend is het weer zien hoe je de dag overleefd en in de avond hopelijk een handjevol rijst kan bemachtigen. Zoals je misschien in het artikel van "in-boekel" hebt gelezen heb ik daar een vrouw gesproken die vertelde van haar overleden tweeling. Zij was lopend op weg naar het ziekenhuis met weeën, toen ze op staat ineens moest bevallen van haar baby's. Ze hebben het niet overleefd en heeft ze in de bossen achter moeten laten en is terug naar huis gelopen. Dit ging mijn verstand te boven. Enkele jaren later heeft ze gelukkig een gezond kindje gekregen. In de tijd dat ik deze vrouw ontmoette, was haar zoontje 8 maanden oud. Zoals je hieronder op de foto kan zien, heb ik een dag met Ansumana op mijn rug rond gelopen. Ik wilde ervaren hoe het was om de hele dag met 40 graden met een kindje rond te lopen en dan nog op de rijstvelden te moeten werken in de zengende hitte. Ik denk dat je dat zelf wel in kan vullen hoe dat was.

En dat is het dus... de hele dag hard zwoegen om 's avonds een beetje rijst te kunnen eten. Elke dag weer, elke dag is hetzelfde. Weekend kennen ze amper. Wij gaan in het weekend soms leuke dingen doen, sporten, uit eten, naar een pretpark, een weekendje weg. Dit bestaat daar allemaal niet. het is voor de meeste alleen maar overleven. Ik heb zelfs een keer een 2 weken oude baby te koop aangeboden gekregen zodat hij voedsel kon kopen.

De moeder van Ansumana zorgde ook nog voor een 16 jarig meisje, waarvan haar ouders allebei waren overleden aan Malaria. Malaria is prima te genezen maar de mensen hebben er simpelweg het geld niet voor om medicijnen te kopen, en daardoor overlijden er jaarlijks duizenden kinderen en volwassenen aan deze ziekte. Ook dit meisje had malaria op het moment dat onze stichting daar aanwezig was. het kostte ongeveer 40 euro om dit meisje te genezen. Dat hebben we uiteraard betaald omdat zij anders ook ten dode was opgeschreven. Na deze verhalen besloot ik om deze vrouw en haar zoontje te helpen. ( haar man was niet meer in beeld)

Enkele van ons hebben dus een sponsorkindje via onze eigen stichting "The future Gambia". Wij betalen 1 keer in de 3 jaar 105 euro, 35 per jaar, zodat deze kindjes naar school kunnen om te leren lezen en schrijven. Alleen dan kunnen ze later solliciteren en hebben ze kans op een baan en dus levensonderhoud. Gelukkig hebben we al heel wat mensen kunnen overtuigen van deze noodzaak, en hebben vele ons gevolgd om een kindje te sponsoren. Je wordt gekoppeld en krijgt af en toe een foto of een rapport toegestuurd hoe het met dit kindje gaat op school. Ik leerde Ansumana kennen toen hij 8 maanden oud was, en inmiddels is hij nu 7 jaar oud, en kan door onze hulp al enkele jaren naar school. Hij leert Engels, lezen en schrijven. Afgelopen week heb ik zijn schoolgeld weer overgemaakt en meestal geef ik wat extra zodat er ook nog wat geld is voor een zak rijst. Met deze zak rijst kunnen ze weken vooruit. Gisteren kreeg ik een foto gestuurd dat hij een nieuw schooluniform had en dat zijn school weer verlengd is. Want ja, geen geld dan houdt school ook onmiddellijk op. En als je deze foto dan krijgt gestuurd, dan wordt je echt blij.

Straks gaan mijn medereizigers ook het kindje dat ze sponsoren ontmoeten. Dat zal heel bijzonders voor ze zijn. Deze kinderen zijn die druppels op die gloeiende plaat. Wij voelen geen verschil en ons leven gaat door zoals het gaat. Maar met deze bijdrage van ons Nederlanders veranderen wij wel het hele leven van deze kinderen. Doordat wij de keuze maken om één keer in de 3 jaar 105 euro over te maken, krijgen deze kindjes ineens een toekomst. En zo maken wij/ jij toch echt het verschil aan de andere kant van de wereld. Deze mensen zijn dus gezegend dat ze die druppel op die gloeiende plaat mogen zijn!

Wil je meer lezen over mijn ervaringen in Gambia tijdens mijn vorige reizen? Kijk dan op   http://www.cewe.nl/stories/my-gambia-story/     Daar lees je 3 verhalen als je onderaan de pagina op de 2 foto's klikt. Wil je ook graag een kindje sponsoren of meer informatie, neem dan contact op met mij of via http://www.thefuturegambia.nl