Fathala wildlife reserve Karang Senegal donderdag 24-03-2022

Vanochtend ging de wekker om 05:45. We vertrokken vandaag vroeg naar Banjul om de ferry te nemen naar de overkant.  Onze vaste chauffeur dropte ons in de haven. Aan de overkant kwamen we aan in Barra en daar had Musa geregeld dat er weer een nieuwe taxi klaarstond. (je kan met de auto op de ferry maar dan heb je kans dat je uren moet wachten voordat je aan de beurt bent. Soms varen er 2 ferry's, een langzame ( kanilai) en de snelle (kunta kinte). Wij hadden de pech dat we de langzame hadden, die doet er bijna een uur extra over, maar we hadden ook nog de pech dat het eb was en door de zandbanken moesten we met een grote bocht even omvaren. Uiteindelijk hebben we 2 uur op de ferry gezeten. Maar vervelen doen we ons niet aangezien dit ook een spektakel blijft om te zien wat er allemaal gebeurd op die boot. De eerste keer was het best spannend geweest voor de dames, de 2de keer voelde het al heel anders.

Eemaal aan de overkant zijn we in de taxi gestapt en hebben we Vanjuschka en Jill afgezet in Essau. Zij wilden een dagje terug naar het ziekenhuis in de hoop dat er nog wat bevallingen zouden komen.

Wij reden door richting de grens met Senegal. Vandaag gingen wij namelijk een leeuwenwandeling maken. Voor mij al een droom sinds ik een klein meisje was, en de rest was ook enthousiast, dus we gingen een hele leuke dag tegemoet. Althans dat hoopte we. 

Bij de grens moesten we even ons paspoort laten controleren en onze vingerafdrukken achterlaten. Gelukkig ging dat zonder al teveel moeite en konden we gauw Senegal inrijden. Vanaf de gens was het nog een klein half uurtje naar het wildpark. Musa zou in eerste instantie met ons mee het park in gaan om de leeuwenwandeling te maken. 5 jaar geleden was ik hier geweest om de gewone safari te doen, en hoorde ik net van te voren dat er dus ook deze bijzondere ervaring mogelijk was. Ik baalde enorm dat we dat niet eerder geweten hadden, vandaar dat dit nog wel op de wenselijst stond. In de jeep hadden we het erover dat we misschien na de wandeling ook nog de gewone safari er achteraan konden plakken. We vroegen het Musa of het mogelijk was. " Tuurlijk" was zijn antwoord. Musa had ons geld in beheer en toen we in het park aankwamen regelde hij de kaartjes. Daarna vertelde hij dat hij niet meeging met de wandeling aangezien wij een gids meekregen en hij de wandeling al gedaan had, maar achteraf bleek dat we niet genoeg geld bij hadden voor 5 personen om allebei de tochten te maken vandaar dat hij achterbleef zodat wij toch allebei deze tochten met ons 4en konden maken. Wat een schatje. 

Bij de kassa kwamen 4 gidsen aangelopen. Elke groep krijgt er 2 mee. Er stond een beer van een vent, echt ruim 2 meter en ik keek hem aan en zei " jij komt met ons mee" met een knipoog. Ik dacht loslopende leeuwen dan kunnen we wel een krachtpatser gebruiken. Dat gaf een iets veiliger gevoel. Want hoe graag we dit ook wilden,de adrenaline was aanwezig. Het blijven wilde dieren. Overigens heb ik van te voren bij verschillende mensen, waaronder ook Musa en op internet nagevraagd en gezocht of deze dieren niet gedrogeerd worden, want dat vinden wij not done. Maar dat blijkt echt niet het geval te zijn. Deze dieren zijn van kleins af aan hier opgevangen en zijn aan de gidsen gewend. Ze hebben een vrij leefgebied en 1 keer in de 4 dagen krijgen ze 5 ezels om te verorberen. Klinkt niet zo leuk maar wel dichtbij de natuur. Nadat ze dit hebben gekregen is er voor mensen kans om een wandeling te maken. Dit gebeurd dan 4 keer op die dag en dat duurt ongeveer een uurtje. Verder leven ze dus vrij in dat gebied. We gaan ervan uit dat we (zeker Musa) hierop konden vertrouwen. Er zaten ook welpjes die dus ook weer op deze manier wennen aan mensen doordat ze voldoende gevoed worden.

We kregen instructies en een stok. Geen zonnebrilen, tassen of andere losse spullen en geen kleding met dierenprintjes! Zo'n leeuw zal je toch maar per ongeluk voor een zebra aanzien, dat risico willen we niet nemen.😉 De camera mocht natuurlijk wel mee.

We liepen naar de poort van het park. Daar moesten we even wachten. De gids begon te fluiten zodat de leeuwen uit de bossen tevoorschijn zouden komen. Dit duurde even. Er zijn meerdere leeuwen maar ze zitten niet altijd bij elkaar. Voor de wandeling mogen er 2 leeuwen in dit gebied rondlopen. De anderen zitten dan in een ander vrij gebeid. Na enkele minuten zagen we een groot mannetje en een vrouwtje uit te bossen aan komen lopen. De gids opende de poort en we mochten rustig naar binnen lopen maar moesten achter de gids blijven. Zo bizar om deze 2 grote roofdieren voor je neus te zien langslopen zonder een raampje of hek ertussen. The king of the jungle ....wat een machtig maar geweldig mooi dier.

Na een stukje gelopen te hebben, kwamen we bij een kleine zandvlakte waar de 2 leeuwen in het zand gingen liggen. We moesten in een grote boog achter de ene gids gaan staan en mochten zo om de beurt heel zachtjes en rustig achter de leeuwen gaan staan. De andere gids maakte dan een foto. Overigens hadden ze ook nog kleine stukjes vlees bij om de leeuwen gefocust te houden. Soms hoorde je ze toch even grommen en dat was wel spannend, maar ook fantastisch.

Toen we weer verder liepen mochten we allemaal even achter de 2 leeuwen lopen en werd er een stukje gefilmt, en waren er nog wat foto momentjes. Nadat iedereen aan de beurt was geweest, liepen we langzaam terug naar de poort. Het was zo gaaf en onwerkelijk maar we hebben het meegemaakt. Echt ook weer een ervaring om nooit meer te vergeten.

Bij de bali wachtte Musa op ons. We stapten in onze jeep, en gelukkig kon Musa hier wel mee. We kregen een nieuwe gids en reden een ander park in. Hier was het afwachten wat we tegen zouden gaan komen vandaag. 5 jaar geleden had ik 2 giraffen koppies en enkele zebra's gezien, en soms zag je helemaal niets. Maaaaaarrrr het was "our lucky day" .

We reden in de zinderende hitte over de stoffige zandwegen door de bush bush. Als eerste kwamen we  waterbokken tegen. Jeetje we wisten niet dat deze zo groot konden worden. Deze kwamen we onderweg meerdere malen tegen ook met jonkies erbij. Verder zagen we antilope, zwijnen, waterbuffels, zebra's, een witte neushoorn, een hele apen familie, verschillende (roof) vogels en de gracieuze Giraffen. Een hele groep van wel 10 giraffen liepen tussen de bomen door. Nieuwsgierig maar veilig op afstand bekeken ze ons. Er was 1 mannetje, wat donkerder van kleur, die nog een heel eind boven de rest uit stak. We mochten voorzichtig uitstappen om wat dichterbij te gaan kijken en evt foto's te maken, leuke foto's hebben we zeker maar dichterbij komen viel niet mee. Maar dat mocht de pret niet drukken. De witte neushoorn lag ergens in de schaduw onder een grote boom. de gids probeerde er wat leven uit te krijgen maar hij vond het wel best en bleef lekker op zijn luie gat liggen. En wat voor gat....ook een enorm beest. We hebben een fantastische dag gehad en alle dieren gezien die er in het park leven. Onze dag kon niet meer stuk.

Na afloop hebben we nog wat gedronken samen, en zitten genieten van de rust die er hing in het park. Bij het winkeltje liepen nog 2 landschildpadden en zwommen enkele krokodillen. Later zijn we in de jeep gestapt om weer terug te rijden naar de grens met Gambia. Net onderweg belde Jill toevallig ook op of dat we de dames weer op konden pikken. Wat een timing want we waren er binnen 20 minuten.

Nadat Jill en vanjuschka in de ochtend werden afgezet bij de kliniek zijn ze het terrein opgelopen. Eenmaal op de afdeling kwam de rust hen helaas tegemoet. Ze hoopten meteen de handen uit de mouwen te kunnen steken, maar dat viel qua bevalling helaas tegen. Jill is meegelopen met Anette, een echoscopiste die hier vorige week zondag was aangekomen met Tim een gyneacoloog en Ali anesthesie medewerker. Zij waren hier ook om hulp en ondersteuning te bieden.

Vanjuschka zag 2 vrouwen liggen die pas bevallen waren via een keizersnede. 1 vrouw had zo'n hoofdpijn dat ze bijna niet van haar stoel kon komen. Vanjuschka heeft haar op bed geholpen, controles gedaan en gezorgd dat ze haar baby op de zij kon voeden. Later hebben ze nog een andere afdeling van de kliniek bezocht. Hier komen de vrouwen voor de zwangerschapscontrole. 

Omdat het rustig bleef zijn  de dames terug naar het huis gelopen om te lunchen met de rest. De stroom was weer eens uitgevallen en stromend water was er ook nog steeds niet op dat moment, dus wij hadden geluk vorige week. Gelukkig flessen water in de koelkast. Na de lunch ging Jill mee echo's maken. Vanjuschka " zocht"  naar werk. De moeder van die ochtend bedankte haar voor de paracetamol die ze had gekregen in gebrekkig Engels. Ze hoopte de volgende ochtend naar huis te kunnen en familie kwam wat pannetjes met eten brengen. Dat is hier normaal. De familie zorgt zelf voor voedsel in het ziekenhuis. Ze krijgen zelfs geen slokje water tijdens of na de bevalling. Niet te bevatten voor ons.

Ook lag er een moeder met een heel klein zwak babytje. Deze lag er ook al toen we in het begin van de week hier waren. Ze woog nog maar 1700 gram en was inmiddels 2 weekjes oud. Ze had eigenlijk al op haar geboorte gewicht terug moeten zijn van 1940 gram, maar aan de borst drinken lukte haar niet ook niet met hulp. Ze was te zwak, en je kon haar ribbetjes tellen. Vanjuschka had de eerste keer een handkolfje meegenomen maar dat was nergens mee te bekennen. Ze vond een ander "gebruikt" kolfje, dus dat dan maar proberen. Beter iets dan niets! Ze maakte een stukje slang van een katheter vast aan een spuitje. Ze kolfde wat melk af bij de moeder, wat erg weinig was aangezien het ook niet echt op gang kwam met een baby die niet drinkt, en deed dit in een spuitje. Ze kon de melk dmv fingerfeeding aan het kindje geven. Ze was erg hongerig uiteraard. De dames lieten samen aan een verpleegkundige en familieleden zien dat er nog meer manieren waren om hun kindje te voeden, en gaven hierbij de nodige uitleg vertaald door iemand die dezelfde taal sprak. Nu was het hopen dat de familie het snapte, en op deze manier hun kindje er bovenop krijgen.

Kort daarna Heeft Jill ons gebeld om ze op te pikken. We zijn richting de ferry gegaan die op het punt stond te vertrekken. De poort was al dicht, maar Musa kreeg het nog voor elkaar om ons erdoor heen te loodsen. Al voelt dat natuurlijk echt  als voorschieten, want ik werd een beetje tegengehouden door de menigte. Eenmaal op de boot  konden we even rustig zitten en van bovenaf weer het spektakel bekijken van alles wat er op de ferry gebeurd. In de hectische menigte in de sraten van Banjul stond onze chauffeur ons al zwaaiend boven op zijn jeep op te wachten. Musa baande een weg voor ons door de drukte en reden huiswaarts. het was weer een dag om nooit meer te vergeten.