Dag 1 Essau donderdag 17-03-2022

Hallo allemaal ...we zijn weer terug op de planeet.
Laat ik even beginnen bij donderdag ochtend. Enkele dames hadden redelijk geslapen, maar ook de adrenaline was nog aanwezig. Om 07:45 zaten we samen aan het ontbijt. Even samen kletsen over de eerste indrukken in Gambia. Druk, warm, hectisch, maar vooral leuk! Rond kwart voor 9 kwam Pien ( van Rescue Baby Gambia) ons hotel binnengelopen, en om 9 uur kwam Musa ons ophalen met de beloofde open jeep! Pien had de avond van tevoren gebeld om te vragen of ze met onze taxi mee naar Banjul kon rijden om dan samen met de ferry naar de overkant van de rivier te varen. Musa regelde de kaartjes voor de ferry, en bleef nog een tijdje bij ons omdat we de ferry net gemist hadden. Het duurde dus helaas weer 2 uur voordat de Ferry terug was. In de haven keken we onze ogen uit. Banjul is een hele drukke en vieze vervuilde stad.  Voor de poort van de ferry verzamelen zich honderden kleurrijk geklede mensen met kinderen, auto's, vrachtwagens, geiten en kippen. Eenmaal op de boot zaten we in een gangetje waar alle vrouwen met hun kinderen langs ons kwamen zitten. We hebben gezellig wat gekletst en natuurlijk even gevraagd of we op de foto mochten pronken met hun mooie kindjes. Eenmaal aan de overkant stond er een taxi klaar die Regina geregeld had om ons naar het Essau hospital te brengen.  Onderweg in die taxi nog even gauw een paar flessen water geregeld want de temperatuur was inmiddels echt opgelopen. Je ziet dan ook meteen dat dit gedeelte van Gambia nog armer is dan aan de zuidkant van de rivier.

Eenmaal uit de taxi konden we het ziekenhuis terrein oplopen en kregen we even een rondleiding van Pien. Als laatste liepen we de labor ward ( verlosafdeling) op. En nog geen 5 minuten binnen vielen we al met onze neus in de boter.
Er waren 2 bevallingen bezig in dezelfde ruimte met tussen de 2 vrouwen niets meer dan een halfhoog muurtje. We mochten van Pien meteen achter het gordijn kijken. Binnen enkele minuten werd de eerste baby geboren waar Jeanne en ik bij waren olv een verloskundige en een stagiaire. Meteen konden we de verschillen zien met Nederland. Het kindje werd aan de arm gepakt maar was erg slap. Het huilde niet en werd bij moeder op de buik gelegd onder een doek. Mama had een dreigende pre- eclampsie ( hoge bloeddruk) en voelde zich erg ziek. Ze gaf dan ook helemaal geen reactie op haar baby. De verloskundige sneed meteen de navelstreng door met een mesje. Ze werd even meegenomen om de longetjes leeg te zuigen. De baby werd terug bij mama gelegd. En daarna waren Jeanne en ik even alleen bij moeder en kind. De baby gaf geen reactie en we maakte ons een beetje zorgen. Ik begon over het rugje te wrijven maar er was weinig reactie. Impulsief pakte ik de baby op en haalde hem uit de doek en deed wat ik onze verloskundigen normaal zie doen...ik liet hem een stukje achteruit vallen en toen gaf hij gelukkig het schrik reflex. "Hij doet het" lachte ik tegen Jeanne .

Inmiddels werd aan de andere kant van het muurtje de 2de baby geboren waar Vanjuschka en Jill bij aan het bed stonden. Het kindje had in het vruchtwater  gepoept....het was net mosterdsoep. Dit kindje was ook erg slap en gaf geen reactie, dus werden ook de longetjes leeg gezogen. De stekker van het apparaat was net te kort dus Marieke z hield met haar hand de stekker vast zodat deze niet uit het stopcontact getrokken werd. Jill wachtte ondertussen op de komst van de placenta. Jill vroeg aan de verloskundige of hij had gekeken of de vrouw gehecht moest worden. In eerste instantie zei hij " no she is fine" maar Jill keek er even naar en liet toen aan de verloskundige zien dat er toch echt gehecht moest worden. Hij keek even mee en zei toen " yes you're right". Uiteindelijk heeft Jill de wond gehecht.

Intussen bleef er een kraantje lopen op de verloskamer waardoor de vloer blank liep. Marieke h heeft het allemaal maar even opgedweild zonder trekker en dweil dus met een oud vod dat ergens in een hoek lag.

Laat in de middag ( 15:30) zijn we blij en en vol enthousiasme naar het nieuwe RBG huis gelopen voor een verlate lunch. Regina en Francy ontvingen ons met open armen. Wat een gezelligheid.
Na de lunch hebben we Regina en Francy nog even geholpen om wat spullen te sorteren aangezien nog niet alles op zijn plek stond. Deze 2 dames hadden superhard gewerkt om ervoor te zorgen dat wij hier 2 nachten konden verblijven. Voor het avondeten liepen we nog even de poort uit waar enkele kleine kindjes rondliepen. Als Gambiaanse kinderen een Nederlander zien roepen ze heel hard "toubab" wat "blanke"  betekent. Op dat moment komen er dan van alle kanten kinderen aangelopen. Samen met deze kindjes hebben we tikkertje gedaan en liedjes gezongen. Marieke z had nog een paar zakken lolly's bij en deze deelden we uit aan de kinderen. Daarna was het weer etenstijd.
Binta, een Gambiaanse vrouw, is de vaste kokkin voor Regina en Francy en had Benechin voor ons gekookt. Een heerlijke kruidige rijst met kip, wortel, cassave en kool. Nadat we samen afgewassen hadden, zijn er een paar dames nog even terug naar het ziekenhuis gelopen omdat ze daar wifi konden krijgen om even met het thuisfront te communiceren. We hebben nog even geklets en flink gelachen voordat na een koude douche ( warm water is er hier nog niet)  moe en voldaan ons bedje opzochten. Sweet African dreamzzzzz