Dag 3 Essau zaterdag 19-03-2022

Rond 8 uur ging de wekker weer deze ochtend. Vandaag zou er in het ziekenhuis een arts aanwezig zijn die afkomstig is uit het ziekenhuis in Banjul. Eens in de zoveel weken komt er een arts over naar deze kant van de rivier om kleine operaties uit te voeren omdat er in dit armste deel van Gambia geen goede artsen zijn om mensen met problemen te helpen. Vandaag stonden er navelbreuken en liesbreuken op het programma werd ons vertelt. Als wij het interessant vonden mochten wij bij zo'n operatie aanwezig zijn.

Toen we op de verlosafdeling aankwamen na het ontbijt waren er enkele vrouwen met weeen, maar deze waren nog niet zo sterk, en de ontsluiting was ook nog niet ver genoeg. Veel vrouwen krijgen niet echt heel sterke weeen omdat het lichaam verzwakt is. De meeste vrouwen hebben geen geld voor ontbijt en komen dus met een lege maag naar het ziekenhuis. Ook krijgen ze niet genoeg en niet de juiste vitamines binnen. Teveel vrouwen hebben een te hoge bloeddruk en veel ongebeoren baby's hebben vaak al stress in de buik doordat de vrouwen een ongezonde levensstijl hebben, en daardoor komen veel baby's ook ongezond ter wereld. Vorige week zijn er nog 3 stilgeboren kindjes geboren. Ze hebben simpelweg hier niet de middelen om een baby tijdens de zwangerschap in de gaten te kunnen houden zoals wij dat in Nederland kennen. Het is dus gewoon afwachten hoe zo'n kindje na 9 maanden ter wereld komt. Deze ochtend was er een vrouw met een miskraam. Jill maakte even een echo om te zien of dat alles was afgekomen. Carus verloskunde heeft tijdens onze benefietmiddag een echoapparaat geschonken. We hopen dat dit de zorg tijdens de zwangerschap ook weer een stukje gaat verbeteren.

Verder was het dus rustig op de afdeling, dus besloten Jeanne, Marieke z en ik om dus bij een operatie aanwezig te wllen zijn. We werden naar een ander gedeelte van het ziekenhuis gebracht. Bij de ingang moesten we onze schoenen uitdoen. We kregen een schort aan, mutsje op en we konden een paar crocs aankrijgen( erg charmant en helaas geen plek in de koffer om ze mee te nemen ;) ) en moesten handschoenen aan. Even later werden we binnengeroepen door de arts. Er lag een 17 jarige jongen op een bed. De arts vertelde ons dat ze de linkerbal gingen verwijderen omdat deze bij de jongen als baby nooit was ingedaald. De bal was dus nooit gegroeid en had nu geen functie meer. Als deze zou blijven zitten zou het op een gegeven moment kanker kunnen veroorzaken. Voor ons dus al even heftig om te zien dat het niet om een navelbreuk ging. We voelde ons een beetje ongemakkelijk aangezien het een 17 jarige betrof, maar uit respect naar deze arts toe zijn we in een hoekje blijven staan. Gambianen zijn erg trots op hun medische kennis die ze ook vol trots aan ons willen laten zien. Vandaar dat we ons even over ons eigen ongemak hebben heen gezet. De jongen werd plaatselijk verdoofd, maar naar ons idee waren ze niet zo royaal met de verdoving als dat wij heel graag hadden willen zien. De operatie duurde zeker 40 minuten maar voor ons voelde het als  een hels uur . De warmte, de kleine vervallen ruimte met beestjes en oude bloedvlekken, en de werkwijze maakte ons misselijk. Gelukkig hield het flesje water ons tot het einde op de been, maar eenmaal buiten kwamen de emoties even los.  Dit was niet voor herhaling vatbaar en we hebben het de andere collega's dan ook afgeraden.

We liepen terug naar de afdeling en daar was nog niet veel veranderd ten opzichte van de uurtjes daarvoor. Inmiddels schoten de kakkerlakken over de vloeren van de afdeling heen. We hebben nog even met wat vrouwen gesproken en afscheid genomen en besloten toen om terug te gaan naar het huis aan de overkant van de grote weg.

Na de lunch hebben we nog even met de kinderen uit de compounds gespeeld en onze spullen ingepakt. Even nog wat foto's gemaakt met Francy en regina en hadden nog een pak rijst gekocht voor Alasan en zijn familie. Alasan is de bewaker en de congierge van het huis. Zijn  compound ( waar volgens mij ongeveer 30 familieleden wonen) was iets verderop en we waren uitgenodigd om nog even gauw kennis te maken met zijn familie, voordat we weer terug naar Banjul zouden varen. We werden hartelijk ontvangen en zijn familie vertelde ronduit over hun leven hier in Gambia. We deelde wat lolly's uit en overhandigde de zak rijst.

Weer terug buiten werden we verrast door de familie van Alasan, want ze hadden een Djembe band gehuurd die toevallig diezelfde dag op een feest moesten spelen. Er werd vrolijk gedanst en wij moesten uiteraard meedoen. Het was een groots klein feestje, maar helemaal geweldig.

Terug in het huis mochten we nog even een boodschap achterlaten op de muur van het huis en het gastenboek. We hebben we onze spullen in de auto geladen en zijn we samen met Francy, regina en Faa richting Barra gereden. Er stond een hele file aan auto's te wachten die de ferry opmoesten maar deze was vol. We verlieten de taxi op straat en namen afscheid van Regina en Francy aangzien hun auto ook mee moest op de ferry, want die moesten 3 uur wachten op de volgende ferry. Wij werden nog gauw door de poort gelaten en rende als gekken met onze bagage door de lange sluis/straat samen met Faa de ferry op. Gehaald!! Dat was een grote meevaller. De boot vertrok direct en ik heb meteen Musa gebeld om te vragen of hij ons zodadelijk op kon halen aan de overkant. Dat was natuurlijk geen probleem, maar het was druk op de weg dus toen we in de haven aankwamen was Musa er nog niet. Faa maande ons door de grote kleurrijke en hectische menigte heen en nam ons mee naar een taxibus ( en laat dat er nu net een van van Driel taxibedrijf uit Boekel zijn) Echt te toevallig. Faa reed Musa tegemoet en liet ons halvewege Banjul overstappen in ons vertrouwde jeepje. We reden moe maar voldaan richting kololi.

Het was fijn om weer in het hotel te zijn en een lekker hete douche te nemen aangzien het hier 's avonds onverwacht toch best afkoelt deze dagen. Normaal gesproken staat er altijd een warme zuidenwind, maar nu kwam hij uit het koudere westen. We hadden koud moeten douchen de afgelopen 2 dagen en dat was toch weer even een momentje waarop je de kleine dingen in het leven even net wat meer waardeert, zeker nu je je hier het grote contrast met ons eigen Nederland zien.

Na het douchen liepen we naar de strip om te gaan eten. We besloten om bij de griek te gaan eten en daar hebben we tot een uur 12 gezeten. We hebben de ervaringen laten bezinken en zijn daarna lekker gaan slapen.

Het waren 3 indrukwekkende en overweldigende dagen geweest met een lach en een traan maar een ongeloofelijke ervaring rijker. Wat een GEWELDIGE stichting is Rescue Baby Gambia en wat hebben ze al veel fantastische dingen bereikt!!  Daar kunnen ze super trots op zijn en wij zijn dankbaar dat we daar de afgelopen dagen even onderdeel van mochten zijn, en hebben kunnen meekijken in de geboortezorg in dit arme maar fantastische land. We zullen dit nooit meer vergeten en bewaren in ons hart. Morgen even een dagje wat rust. Slaap lekker!